باسمه تعالي « اربعين»
مگر اي دل دوباره اربعين است كه جولان گاه غم اين سرزمين است
بگو با زاده ي زهرا چه كــردند مگــر رســم مـسلماني چنين است
***
بــه گـوش آيد صداي كارواني كــه آرد از سفـــــر بــار گــراني
هــزاران درد دارد هــر مسـافر بـــه دل از غــصه ي آرام جـــاني
***
مگــر اين كاروان از شــام آيد كـــــه همـراهش غم ايام آيد
به ديـــدار حــسينش زينب او دلي پر خـون ، به شوق تام آيد
***
حسين جان ميهمان در خانه داري بسي آرام جان درخانه داري
سكيــنه از سفــر بــرگشته آقـا ، گل بلبل زبان ، در خانه داري
***
حسين (ع) جان از سفر برگشته زينب (س) بـيابان تــا بيابان گشــته زينب
اگــر چــه در اسارت بوده خــــواهر نموده خصم را سرگشته، زينب
***
حسـين جان از سفر برگشته سجاد عــزيزت شهر دين را كرده آباد
در آن مجــلس به شـمشير امـامت بــريده گــردن ننــگين بـيداد
***
بـــه تــدبير يــگانه خــواهر تو رســـيده خــاندانت در بــر تو
بــه عــشق ديــدنت پرواز كرده رقـــيه نـــازدانــــه دخــتر تو
***
عــزيزان اربعين رمز كـمال است حسين پيروز بي زينب محال است
حــسين بــا بال جان پرواز كرده و ، بــال زينبي صــبر زلال اسـت
سيد ابراهيم سجادي زاده – گنبد كاووس