«خدا حافظ»
خدا حافظ اي جاري لحظه ها، خدا حافظ اي محمل زندگي
خدا حافظ اي هديه ي بي نظير خدا حافظ اي تيز پاي زمان
ولي نه ، چه وقت خداحافظيست! / زماني بمان! ،لحظه اي باز گرد / به تأخير بسپار پرواز را
كجا مي روي ،اين چنين باشتاب؟
ببين، من هنوز/گرفتار مرداد و شهريورم!
زخرداد، پس مانده ، بس كار ها!
از ارديبهشت تو، امسال من به ديدار مادر، نرفتم هنوز!
سه ماهي است با دوست بيگانه ام!
كجا مي روي اندكي باز گرد.
من بي خبر در خزانم هنوز!
دي و بهمن تو چه گونه گذشت؟
ولي نه برو!
درختان خشكيده در خواب خوش ، بلوغ تورا آرزو مي كنند
زمين و يخ و جويبار و علف ، بهار تو را گفتگو مي كنند
اگر من جدا مانده ام از گروه/ ندارد اگر حال و روزم شكوه/ چرا تو زمستان بماني و سرد؟
شتابان برو!
چنان بره آهوي يك ساله ي كوه و دشت/ كه از سبزه زاري چريده است رُشد
چنان جوجه شهباز آزاده اي/ كه از تو گرفته است پرواز را
چنان بلبل مست يك ساله اي/ كه آواز خوان گل است
برو تا شكوفه نمايان شود/ بهار آيد و دشت خندان شود
برو باگل و لاله شو همسفر/ دو باره بيا و مرا هم ببر
كه شايد دوباره بهاري شوم / شوم آب و در دشت جاري شوم
سيد ابراهيم سجادي زاده .اسفند 92 گنبد كاووس