معرفی وبلاگ
«به خدايي كه بيان هديه ي اوست» وسلامي پر از ياس ســفيد/ گفته هايي دارم ،هديه ي دفتر دل/ مي سپارم به شما... /شايد از شبنم احساس شما/ با طـــراوت گردد/ سيد ابراهيم سجادي زاده .گنبدكاووس
صفحه ها
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 134883
تعداد نوشته ها : 132
تعداد نظرات : 30
Rss
طراح قالب
GraphistThem273

 

 

به نام خداوند جان و خرد         

بزرگداشت شهريار و شعر و ادب پارسي

سيد ابراهيم سجادي زاده .كارشناس ارشد زبان و ادبيات فارسي

جنبش اول كه قلم برگرفت                     حرف نخستين ز سخن درگرفت

پرده خلوت چو برانداختند                        جلوت اول به سخن ساختند

تا سخن آوازه دل در نداد                        جان تن آزاده به گل در نداد

چون قلم آمد شدن آغاز كرد                    چشم جهان را به سخن باز كرد

بي سخن آوازه عالم نبود                         اين همه گفتند و سخن كم نبود

در لغت عشق سخن جان ماست              ما سخنيم اين طلل ايوان ماست

خط هر انديشه كه پيوسته اند                  بر پر مرغان سخن بسته اند

                                                                        نظامي

 

بيست وهفتم شهريور كه روز بزرگداشت شعر و ادب پارسي وشهريار نام گرفته است ؛ در واقع روز بزگداشت سخن و سخن آفرين است.در اين روز در واقع بايد خداوند جان و خرد را ستود ؛چرا كه بهتر از اين به انديشه ،در نمي آيد.

اوست كه جان و نام و نان بخشيده  و راه نماست  و با سخن زندگي بخش خود به هستي« باش گفته است» و از ميان آفريده هاي خود تنها به انسان به معناي واقعي سخن آموخته و به او دستور داده است كه بخواندو سخن را شهباز تيزپرواز انديشه وكبوتر نامه رسان خيال سيال خويش نمايد.

زبان وادبيات و شعر فارسي از ديدگاه هاي مختلف براي ايرانيان مسلمان و مسلمانان جهان ،داراي ارزش و اهميت است كه باگرامي داشت ياد و خاطره ي همه ي شاعران و اديباني كه با هنر خدادادي خويش گوهرهاي درياي معرفت رابه زيور سخن شاعرانه آراستند تا زيبنده ي جان انسان اين بهترين آفرينش خداوند باشد؛ به ويژه شهريار شعرمعاصر، به مواردي، اشاره مي شود.

1 .     ادبيات و به ويژه شعر پارسي حافظ واژه ها جمله ها و در نتيجه زبان توانا و شكرين پارسي و فرهنگ و تمدن اين ديار كهن بوده است. 

2. ايرانيان مسلمان در آغاز از طريق ترجمه به زبان فارسي با مفاهيم ارزشمند قرآن ، نهج البلاغه و ديگر متون معتبر دين مبين اسلام آشنا شدند.

3. با پرورش اديبان و شاعران دانشمندان  مسلمان در دامن ايران اسلامي ، همچون رودكي ،فردوسي، ناصر خسرو، ابن سينا ، ابوريحان بيروني ، سعدي ،مولوي ، حافظ ، نيما يوشيج و شهريار ، قرن هاست  زبان و ادب فارسي به عنوان زبان دوم دنياي اسلام عمل مي كند و دُر هاي گران بهايي ، مانند«شاهنامه، مثنوي مولوي ديوان حافظ و صدها ديوان شعر و نثر را برگرفته از مفاهيم بلند و جاودانه ي اسلامي، به دنيا اهدا كرده است.

4. زبان و شعر و ادب فارسي و ايراني در شكل هاي مختلف خود در گوشه و كنار  ايران اسلامي

وسيله اي براي ارتباط و هم زيستي و هم انديشي بيشتر اقوام ايراني است تا جايي كه همه ي اقوام و مذاهب ايراني «فردوسي، سعدي ،مولوي و حافظ و... را دوست دارند و از خواندن و پي بردن به   مفاهيم اشعار تركي و فارسي شهريار و تركمني مختومقلي فراغي لذت مي برند زيرا شعر كه  كاركرد ادبي زبان است ، هنر است و هنر زبان دل.

پس بياييم زبان و ادبيات را دريابيم تا اين هنر بزرگ نيز مارا در يابد و در اين دنياي دود و آهن ما را به گلستان و بوستان سعدي ببرد و با داستان هاي مثنوي كه نقد حال است و غزل هاي پران حافظ و شهريار آشنايمان كند. بياييد، مهارت هاي مطالعه را بيشتر بشناسيم، به محافل ادبي شهر خود سري بزنيم ، غبار از چهره ي كتاب هاي كتاب خانه ها برگيريم با شاعران و اديبان شهر و ديار خود بيشتر مانوس باشيم ، استعداد هاي جوان را در اين زمينه شناسايي و شكو فا كنيم و با فرهنگ وادب مهربانتر باشيم ، وبه اين سخن شهريار ايمان داشته باشيم كه:

 

شهريارا اگر آيين محبت باشد                      چه حياتي و چه دنياي بهشت آييني

 

 

 

 

 

 

دسته ها : مقاله ها
سه شنبه بیست و پنجم 6 1393

 

                                           

 

                                          باسمه تعالي

  مقاله: « سير معشوق در غزليات شهريار

نوسسنده:سيد ابراهيم سجادي زاده : كارشناس ارشد زبان و ادبيات فارسي. مدرس دانشگاه

 

طفيل هستي عشقند آدمي و پري                      اراداتي بنما تا سعادتي ببري (حافظ)                                                                                                          براي دريافت بهتر سير معشوق در شعر شهريار، به نظر مي‏رسد قبل از هر چيز بايد ديد، نگاه خوداو به عشق چگونه است زيرا اين جوهر عشق است كه عاشق رابه دنبال معشوق مي‏كشاند و شهريار نيز ، در مسير عشق با خوناب اشك وضو ساخته و به شهره عشق رندي، حافظ اقتدا كرده است.

من از اول كه با خوناب اشك دل وضو كردم             نماز عشق را هم با تو كردم اقتدا حافظ (غزليات)

جالب است ارتباطي كه شهريار بين عشق و نماز برقرار مي‏كند.

    مولوي از عاشق و معشوق مي‏خواهد كه در غير عشق آتش بزنند چون وجود انسان مانند حرف جيم است كه بدون نقطه دگر جيم نيست ودلي، بدون روشنايي كه گِل مي‏شود.

اي عاشق و معشوق من در غير عشق آتش بزن         چون نقطه‏ي در جيم تن چون روشني بر جام دل (ديوان شمس)

شهريار در بحث جالبي كه در مورد هنر، عشق، شعر و الهام دارد  در شرح عشق مي‏گويد:« اين عطيه الهي (عشق) در كودكي ساية كمرنگي از اين نور مي‏تابد كه مظهر آن عشق و علاقة شديد نسبت به مادر و پدر و صفا و محبت شديد نسبت به طرافيان است. از سنين بلوغ به بالا كه تابش نور الهي يا عشق بيشتر و مثلا پررنگتر است، مظهر آن عشق و علاقة مفرط و بي‏آلايش نسبت به معشوقه است كه حقيقت آن عشق الهي است ولي چون ميدان و ظرفيت درك و ديد هنوز تنگ است جمال الهي را فقط در يك موجود كه معشوقه باشد مي‏بينند كه نام آن عشق مجاز است اين عشق اگر واقعي باشد توأم با يك شرم و حجب و عفاف و پاكدامني فوق‏العاده و مشروط به كور بودن از غير معشوقه است، مثل اينست كه عاشق بجز معشوقه هيچ جمالي را نمي‏بيند. در اين مرحله مثل سالهاي اول دانشگاهها عدة زيادي شركت دارند ولي اغلب از مرحله منحرف و اكثر در سير صعودي و نزولي (زيگزاگ) واقع مي‏شوند و خيلي‏خيلي كم و به ندرت اشخاصي توفيق كمال پيدا مي‏كنند. پايان اين مرحله نزد توفيق‏يافتگان نرسيده به وصال يا جدائي بعد از وصال يا به خاطر خود معشوقه صرفنظر كردن از وي است. بنابراين پايان قصه، نوميدي و دلشكستگي است. از اينجا مرحله دوم شروع مي شود كه اسمش عشق طبيعت است در اين مرحله جمال فردي شروع مي‏كند. به بزرگ شدن و اول مظاهر جمالي و بعد مظاهر جلالي و بالاخره همه آفاق و انفس را در بر مي‏گيرد در اين مرحله است كه زبان عشق «سعدي» مي فرمايد: (عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از اوست) پايان اين مرحله نيز نزد توفيق‏يافتگان عكس‏العمل شديد ضد عشق و محبت همگاني است يعني در مقابل عشق و محبت ديدن دشمني‏ها و زجر و شكنجه‏ها از همه كس و سرخوردن از همه چيز و تنها و تنها رسيدن به حريم حرمت الهي است. پس در اين مرحله نوميدي و دلشكستگي به حد اعلي مي‏رسد كه اغلب در اين مرحله عاشق غالب تهي مي‏كند و اكثر جزء شهد است ولي اگر توفيق دستگيري از ديگران هم داشته باشد با دريافت جلوة الهي، عشق او وارد مرحله نهائي مي‏شود (كه نام آن عشق عرفاني يا الهي است. اينجاست كه اشخاص مادون انبيا و اوصيا به مقام اوليا مي رسند).

خواجه شيراز كه ميفرمايد:

«رندان تشنه لب را آبي نمي  دهد كس                  گوئي ولي شناسان رفتند از اين ولايت»

به اين مقام رسيده و اين مژده را به گوش اهل دل مي خواند.» (ديوان شهريار، ج 2، ص 787)

     ما اگر بخواهيم جايگاه عاشق و معشوق در شعر شاعران پيشين چون سعدي، مولوي و حافظ تحليل كنيم بيشتر بايد از خود شعر آنان كمك بگيريم اما در مورد شهريار خوشبختانه هم تحليل و تفسير خود او را هرچند كوتاه داريم و هم زندگي عملي او را.

«شهريار همان‏گونه كه معروف است از عشق مجازي شروع مي‏كند، به شيفتگي و شيدايي كشيده مي‏شود رشته‏ي الفت او گسيخته مي‏شود و بيمار عشق مي‏گردد.

عاشق آري سعي بي‏حاصل كند                                         جان بر لب است عاشق چشم انتظار را

همين ناكامي شهريار را در بوته هجران مي‏سوزاند، او را از خامي مي‏رهاندو به بينش عرفاني مي‏رساند.

عشق مجاز پرتو عشق حقيقت است              اي دل به سوز ساز كن و اضطراب‏ها  

     «شهريار پس از اين واقعه عاشقي پاكباز باقي مي‏ماند و در پرتو رياضت به ماوراي عالم ماده قدم مي‏گذارد، انديشه‏هاي صوفيانه را رونق مي‏بخشد، بر خود مي‏شورد و به قول مولانا عاشقي او را بدان سر رهنمون مي‏شود.» (شهريار شعر ، محمد جليل بهادري، ص 156، با اندكي تصرف و تلخيص)

     آري عشق نافرجام فرشي او را به عشق عرشي مي‏رساند و شايد به   خاطر همين صداقت در عشق است و درك جايگاه رفيع آن كه واژه «عشق» 104 بار در غزليات او به كار رفته است. او از واژه ي «معشوق» با تمام اهميتش در غزليات،   استفاده نكرده است، البته از معشوق با نام‏هاي ديگري چون «دوست، گل، بهار، ماه، سرو و ...» فراوان يادكرده است. عشق آتشي است كه براي روشن شدنش آتش گيره مي‏خواهد اما وقتي درگرفت، معشوقِ درخور مي‏خواهد، خار و خاشاك را مي‏سوزاند تا به معشوق لايق برسد.

عشق در نظر شهريار

شهريار علت آمدن و رفتنش را برگرفته از همان تجلي حسن ازلي مي‏داند كه نبايد اسير زندان تن بماند.

با عشق زادم اي دل، با عشق ميرم اي جان               من بيش از اين اسير زندان تن نباشم

او خود را از اهالي اقليم عشق مي‏داند و چگونگي زيستن در اين سرزمين را آموخته است.

مائيم و شهريارا اقليم عشق آري                مرغان قاف دانند آيين پادشاهي

شهريار كسب كمال خود را مديون مكتب عشق مي‏داند و آن را دعا مي‏كند.

مكتب عشق بماناد وسيه حجره‎ي غم         آن را كه شور عشق به سر نسبت كافر است

شهريار نويد زندگي جاوداني را از عشق گرفته است واز مرگ نمي‏ترسد.

پرواي پنج روز جهان كي كنم كه عشق                               داده نويد زندگي جاودانيم

به مرگ چاره نجستم كه در جهان مانم          به عشق زنده شدم تا كه جاودان مانم

او پناه گرفته‏ي حريم عشق است.

شهريارا حرم عشق مبارك بادت               كه در اين سايه‏ي دولت به پناه آمده‏اي

شهريار عشق پاك را سبب برتري از ملائك مي‏داند.

به عشق پاك تو بگذشتم از مقام ملك          كه بال عشق تو بادم زند بر آتش تيز

شهريار عشق مجازي را آغاز شكفتن غنچه عشق حقيقي مي‏داند و نرد عشق حقيقي را با خدا مي‏بازد.

عشق مجاز غنچه‏ي عشق حقيقت است         گل گو ، شكـــــــفته باش اگر بوش مي‏كني

بيا اين نرد عشق آخري را با خدا بازيم           كه حسن جاودان بر دست عشق جاودان بازي

معشوق

        در شعر شهريار معشوق سرمايه ي اصلي است كه همه ي سود وزيان ها به خاطر اوست.                                                                                                                                               سر سودا گريت باسر سودايي ماست                     وه كه سرمايه ي هر سود و زياني گل من

او محبوب مجازي خود را گلي مي داندكه خزان به سراغش آمده، ستم ديده و به تاراج رفته است؛ از نامهرباني حبيب دلگير است  اما باشرايط پيش آمده، به نوعي اورا تبرئه مي كند و چون يوسف گم گشته اي مي داند كه اميد وار است به او باز گردد.

بهار من تو هم از بلبلي حكايت من پرس         كه از خزان گلش خارها به ديده خليده

بيداد رفت لالـــــــه ي بر باد رفته را          يارب خزان چه بود بهــــار شكفته را 

كس دل نمي دهد به حبيبي كه بي وفاست        اول ، حبيب من به خـــدا بي وفا نبود

يارب آن يوسف گم گشته به من باز رسان        تا طربخانه كني بيت حزن باز رسان          

شهريار   در غزليات 112 بار واژه‏ي گل را به كار برده كه   اغلب درباره‏ي محبوب است.

شهريار نگاه عاشق و معشوق مجازي را هم پاك و عارفانه مي‏‎خواهد و سعدي‏وار مي‏گويد:

نوگل نازنين من تا تو نگاه مي‏كني                        لطف بهار عارفان در تو نگاه كردن است

گر ديگران به صورت زيبا نظر كنند             ما را نظر به جانب پروردگار اوست «سعدي»

شهريار با صداقتي محصول عشق و شعر گلزاري براي گل خود مي‏آرايد و او را به گلزار پاكي‏ها دعوت مي‏كند.

گلشن طبع من آراسته از لاله و نسرين                    همه در حسرتم اي دل كه به گلزار من آيي

 

او مانند همه‏ي عاشقان، نگران معشوق است

يا رب مباد كاز پا جانان من بيفتد             درد و بلاي او كاش بر جان من بيفتد

شاعر عاشق، معشوق را نيز مانند عاشق پاك و وفادار مي‏خواهد و گله‏مندي خود را اين‏گونه بيان مي‏كند.

آن كه خاطر، هوس عشق و وفا دارد از او      به هوس هر دو سه روزيست هوادار كسي

آزادگان به عشق خيانت نمي‏كنند                او را خصال مردم آزاده خو نبود

او خزان آرزوها در عشق مجازي را زمينه‏ساز عشق حقيقي و جاودانه مي‏داند.

گل آرزوي من بين كه خزان جاودانيست                            چه غم از خزان آن گل كه ز پي بهار دارد

شهريار گل خود را  از خارها بر حذر مي‏دارد.

چو بلبل نغمه‏خوانم تا تو چون گل پاك‎داماني                     حذر از خار دامنگير كن دستم به دامانت

شهريار همچنين محبوب خود را با واژه‏هاي ماه (60 بار)، سرو (31) ، حبيب، پري ،كه نشانه و رمز خوبي‏ها، روشنايي‏ها و پاكي‏هاست مورد خطاب قرار مي‏دهد.  

     البته همان‏طور كه ذكر شد شهريار محبوب خويش را با بهترين گل‏واژه‏هاي غزل فارسي مورد خطاب قرار داده است اما در همان عشق مجازي هم بيشتر شرح حال عشق را بيان كرده است تا مسائل شخصي را .

نوشتم اين غزل نغز با سواد دو ديده                        كه بلكه رام غزل گردي اي غزال رميده

چوپان دشت عشقم و ناي غزل به لب                      دارم غزال چشم‏سيه مي چرانمت

    در اكثر ابيات غزل‏هاي شهريار كه خطاب به محبوب است بيشتر شرح هجران محبوب با حفظ احترام و پاكي‏هاي حريم عشق است البته در اوج بي‏پروايي عاشقانه البته با حفظ شرط ادب كه از ويژگي‏هاي رند مقتدايش حافظ نيز هست.

به ادب نامه گشايي كن از آن زلف سياه                     جاي دل‏هاي عزيز است به هم برمزنش

ادب و شرم تورا خسرو مهرويان كرد                                 آفرين بر تو كه شايسته صد چنديني «حافظ»

شهريار چون ديگر عاشقان در عين جفا ديدن از محبوب نه‏تنها وفا ،بلكه دعا هم مي‏كند.

سرو بلند من كه به دادم نمي‏رسي                        دستم اگر رسد به خدا مي‏رسانمت

خلق را گرچه وفا نيست وليكن گل من                   نه گمان دار كه رفتي و فراموش شدي

هركس به خياليست هم آغوش و كسي نيست             اي گل به خيال تو هم آغوشتر از من

شهريار گاهي از شدت احساس و بي‏وفايي يار گلايه هم مي‏كند اما در همان گلايه هم بيشتر سختي‏هاي راه عشق را بيان مي‏دارد.

دور از تو ماه من همه غم‏ها به يك طرف                           وين يك طرف كه منت دونان كشيده‏ام.

  محبوب را بهار و خود را خزان مي‏نامد و دعواي او را هرقدر هم كه سخت باشد رويايي با سرو گل و نسترن كه مظهر طراوت و لطافتند مي‏داند.

بهار من اگرت با خزان نبردي بود               قطار سرو و گل و نسترن سپاهت بس

شهريار با عشق زندگي مي‏كند و حتي در وصل هم خود را در آتش مي‏بيند.

در وصل هم ز عشق تو اي گل در آتشم          عاشق نمي‏شوي كه ببيني چه مي‏كشم

هر شب چو ماهتاب به بالين من بتاب             اي آفتاب دلكش و ماه پري‏وشم

و ابن ساز حبيب است كه شاعر را به نغمه و غزلسرايي مي‏كشاند و چه دولتي بهتر از اين.

صداي سوز دل شهريار و ساز حبيب                    چه دولتي است به زندانيان خاك نصيب

آن كه گويد از لب من راز كيست                        بشنويد اين صاحب آواز كيست؟ (مولوي)

شهريار تنها گل ارزشمند جهان را محبت مي‏داند و از دوست مي‏خواهد تا آن را حفظ كند.

عزيز دار محبت كه خارزار جهان                  گرش گلي است همانا محبت است اي دوست

و سرانجام معلم عشق او را به سروري و آزادگي مخصوص آن اقليم ،رهنمون مي‏شود و سطح كلامش رفيع‏تر و محبوبش آسماني و آسماني‏تر مي‏شود و مي‏گويد:

ز نواي مرغ ياحق بشنو كه در دل شب                     غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهريارا

آري او در اين وادي همرهان سست عناصر را رها مي‏كند.

و حافظ گونه فيض حق را از ساقي كوثر مي‏جويد و اعلام مي‏دارد كه عاشقي چون علي (ع) مي‏خواهد كه وفاي به دوست را به انجام برساند.

چو به دوست عهد بندد ز ميان پاك‏بازان                            چو علي كه مي‏تواند كه به سر برد وفا را

شهريار اگرچه به معشوق مجازي دلخواهش دست نيافت اما غم عشق را حاصل كرد و اين سرمايه بسيار بزرگي است.

از غم جدا مشو كه غنا مي‏‎دهد به دل                                 اما چه غم غمي كه خدا مي‏دهد به دل

غم صيقل خداست، خدايا ز ما مگير                                  اين جوهر جلي كه جلا مي‏دهد به دل

    تجربه ي ناموفق شهريار در عشق به معشوق مجازي اين فرصت را برايش فراهم آورد كه درك كند اگر حركت در مسير عشق مجازي اين همه سختي‏ها و فداكاري‏ها را مي‏طلبد مقام عشق حقيقي كجاست و براي رسيدن به آن چه بهايي بايد پرداخت.

عشق و مقصود كافري باشد                           عاشق از كام خود بري باشد (حديقه سنايي)

كشيدند در كوي دلدادگان                              ميان دل و كام ديوارها (علامه طباطبايي)

آري شهريار به دوستي راه مي‏يابد كه كسي توان گرفتن آن دوست را ندارد.

ز دريچه‎هاي چشمم نظري به ماه داري                 چه بلند بختي اي دل كه به دوست راه داري

و سرانجام شهريار به اين نكته مي‏رسد كه محبوب حقيقي اوست و بايد نرد عشق را با او ببازد و او را بستايد.

بيا اين نرد عشق آخري را با خدا بازيم            كه حسن جاويدان بر دست عشق جاودان بازي

از بهر خلايق چه كني طاعت معبود               باري چو عبادت كني از بهر خدا كن.

                                

منابع و مآخذ:

1-      ديوان شهريار (جلد دوم) تبريز ، سعدي ، 1346

2-      گزيده غزليات شهريار( نرم افزار درج3)

3-      شهريار شعر ،محمد جليل محمد بهادري ، دانشگاه آزاد ، 1386

4-      ديوان حافظ ،  نصرالله آژنگ، چاپ پنجم ،انتشارات محمد، 1384

5-      حديقه ي سنايي، به نقل از درج

 

 

  

نشاني الكترونيكي: seyyed 114@ yahoo.co

وبسايت: adabava324.tebyan. net

 

دسته ها : مقاله ها
سه شنبه بیست و پنجم 6 1393


 

سرمقاله

مطالعه چرا و چه گونه؟

روز دانش آموز هفته ي كتاب و روز دانشجو را پشت سر گداشتيم و اكنون كه اين سطور را مي نويسم در هفته ي پژوهش قرار داريم و اكنون كه شما آن ها را مي خوانيد به يقين آن هفته هم به پايان رسيده است.

همه مي دانيم كه در اين مناسبت ها و بسياري از مناسبت هاي ديگر، بحث كتاب و كتاب خواني داغ است و همه  به خصوص بزرگتر ها به جوانان و نوجوانان توصيه مي كنند كه كتاب بخوانيد، مطلب بنويسيد و پژوهش كنيد.

به كتاب خانه هاي مدارس كتاب اهدا مي شود؛ كتاب خانه هاي جديد احداث مي شود اما كمتر مي گوييم چه گونه بايد مطالعه كرد؟

همه گمان مي كنيم روش هاي مطالعه را خوب مي دانيم! ويا شايد فكر كنيم مگر مطالعه هم روش مي خواهد ؟! همان طور كه برخي گمان مي كنند زبان فارسي كه زبان مادري ماست ديگر آموختن نمي خواهد، آدم الفبا را كه آموخت ، كل  زبان را آموخته است!

در صورتي كه زبان ملي و مادري در هر كشور از مهمترين مواردي است كه بايد به  آن توجه شود ، زيرا زبان فرهنگ و تمدن كشور و وسيله ي تفاهم و ارتباط مردم است( رهبر معظم انقلاب اسلامي هم بار ها در باره ي توجه به زبان فارسي تاكيد كرده اند.)

روشن است كه براي ياد گيري و توسعه ي زبان  فارسي و گسترش دامنه ي دانستني هاي فردي و اجتماعي بايد افراد جامعه بيشتر و بهتر بتوانند مطالعه كنند پس بايد آن را آموخت.

خوب است بدانيم : بيشتر ما در مطالعه ،كند مي خوانيم در حالي كه مي توانيم بسيار تند تر بخوانيم؛ كلمه كلمه مي خوانيم در صورتي كه مي توانيم  عبارت خوان باشيم و خلاصه آن كه راه هاي مطالعه ي دقيق ،تجسسي و انتقادي  و...را نمي دانيم.

باز هم خوب است بدانيم سرعت و نوع مطالعه ي ما بايد باتوجه به هدف از مطالعه و ميزان دشواري متن متفاوت باشدو... .

به عنوان مثال اگر باروش مطالعه ي اجمالي آشنا باشيم  در بازديد از يك نمايشگاه بزرگ كتاب در فرصت بسيار كم و با صرف   چند دقيقه وقت كتاب هاي مورد نظر خودمان را انتخاب كنيم وِيا با مطالعه ي چند دقيقه اي يك كتاب ،تصميم بگيريم لازم آن را دقيق بخوانيم ياخير.

 

و از راه آموختن مطالعه ي دقيق وياد داشت برداري  ا ست  كه مي توان به  درستي به تحقيق و پژوهش پرداخت.

به علاقمندان محترم به ويژه دانش آموزان و دانشجويان تو صيه مي شود براي پيگيري موضوع ،عبارت هايي مانند«شيوه هاي مطالعه » «مطالعه ي اجمالي»«تند خواني» «عبارت خواني» و... را در فضاي مجازي جستجو نمايند ويا به كتاب هاي روش هاي مطالعه و كتاب خواني مراجعه شود. ما  هم در آينده ، انشا الله مطلب را پي خواهيم گرفت.                                                   سيد ابراهيم سجادي  زاده  كار شناس ارشد زبان و ادبيات فارسي .گنبد كاووس

دسته ها : مقاله ها
جمعه ششم 10 1392
X