اي چراغ منيرم اي استاد

پدر و مادرم فداي تو باد

 رشته ي وصل آسمان و زمين

در فراق تو بر زمين افتاد

بي تو گل هاي عشق مي ميرند

باغ ما كي دگر شود آباد ؟

مرگت از كوه  سيل غم آورد

سيل اشكم امان نخواهد داد

كوه ماتم كه ريخت به سر ما

در فراق تو كس ندارد ياد

امر كردي به ما شكيبايي

ور نه پس اندك است اين فرياد

 در حضور خداي خود اي جان

دل ما را به ياد ما كن شاد